Naast mijn opleiding tot westerinstructeur, ben ik gediplomeerd freestyle-instructeur (Emiel Voest), gecertificeerd Centered Riding instructeur en heb ik diverse opleidingen gevolgd. Er zijn meer trainers voorbij gekomen die mij beïnvloed hebben. Ieder van hen heeft mij iets geleerd. Parelli, Dorrance, Ray Hunt; Warwick Schiller is jaren mijn mentor geweest en op dit moment verdiep ik mij in Freedom based training van Elsa Sinclair. grote namen van mensen uit wiens kennis ik put.

Mijn honger naar kennis is nog steeds niet gestild, maar niets staat mijn grote liefde voor het westernrijden in de weg, maar dan wel met een soepel, ontspannen en rechtgericht paard dat ook emotioneel in balans is. Dat is naar mijn mening het enige paard dat op de lange termijn gezond kan blijven onder de huidige eisen van topsport. Al heel lang beperk ik mij niet tot het westernrijden alleen. Engelse dressuur en westernrijden, liggen dichter bij elkaar dan je denkt.

Mijn grootste leermeesters zijn de paarden zelf. Talloze zijn er inmiddels in mijn werk voorbijgekomen.  Ze leren mij allemaal iets. Dat proces gaat nog steeds verder en gelukkig kan ik inmiddels wat aan hen teruggeven, door hen en hun eigenaren te leren elkaar beter te begrijpen en die o zo belangrijke communicatie op gang te krijgen. Want zonder communicatie geen begrip, zonder begrip geen samenwerking en zonder samenwerking geen harmonie. Wie ooit in harmonie is geweest met zijn paard, wil nooit meer iets anders.

Wizz kocht ik als 2 jarige hengst. Door een afschuwelijk ongeval is hij op 23 april 2013 op 9 jarige leeftijd overleden. Wizz leek zo gemakkelijk. Easy going, altijd bij je, nooit schrok hij ergens van, nooit ging hij harder dan je wou en op de show was hij exact hetzelfde als thuis. Het was een reiner pur sang, maar was van het werk met de koeien bepaald gecharmeerd! Dit left brained introverte paard kende alle manoueuvres uit de reining perfect. Meermaals hebben wij samen deelgenomen aan het NK reining, waarbij we een keer derde en een keer tweede zijn geworden. In 2011 won Wizz de reining tropy. Maar zijn hart lag er niet in. Wizz wou gewoon niet. Hij vond het verschrikkelijk saai, kon er geen lol aan beleven.

Eind 2012 ben ik opnieuw begonnen. Ik ben hem gaan belonen voor het stilstaan, liet hem langzamer lopen dan hij wilde, prees hem de hemel in voor een stap naar voren. En plotseling was hij daar… In februari 2013 liep hij als de brandweer, zijn cirkels gingen hard, zijn spins hard, zijn stops gingen diep en met zijn hele volle hart erin. Wij geloofden in elkaar en ik wilde hem zo graag op deze manier showen. Het mocht helaas niet zo zijn. Toch ben ik immens dankbaar dat ik dit geweldige paard heb mogen rijden en hem  heb meegemaakt in volle glorie.